Bunlar mıydı bir zamanlar

         aşk ve umutla parlayan gözleriniz..

Hatırlamaz gibi bakıyorsunuz artık, boş ve renksiz.

Damar damar olmuş bu eller miydi çocuğunu taşıyan,

         ipekleri gergef üstüne renk renk yayan eller..

​

Artık isimleri bile unutmuş diliniz.

         Bir zamanlar,

         masalların en güzelini söylerdiniz..

​

Şimdi buruş buruş olan bu çehreye bakanlar,

        tapılan bir kadın mıydınız,

        nasıl anlar?

       

Mevsimler,

birer birer,

sizden pek çok şey alıp geçtiler.

Esen her rüzgar biraz eğdi belinizi.

Ayırdı dünyanızı, bozdu hayalinizi.

​

Şimdi rüyalarınız bile bilinmez bir yere gidiyor..

       Yalnızsınız.

       Yalnız.

       Ezilmiş.

       Kırgın.

       Küskün.

​

Evet.. Her geçen gün,

sizi de biraz masal ediyor..

​